یادت هست دانه های اشکم را چنان پاک می کردی که انگار الماس می چینی

 بدون منت نعمت هایی را به من می بخشیدی که هر چه شکر می کردم از عهده ی

 جبرانش بر نمی آمدم

وای که آبم می کردی با آن نگاه های عاشقانه ات

دوست داشتم برایت بمیرم

 یادت هست  این تنها آرزوی دل عاشقم بود ؟

راستی تو چه زیبا و هنرمندی و چه عاشق و مهربان و چه دوست داشتنی و لطیف

به این همه قشنگی غبطه می خورم

بگذار مثل تو شوم !

زیبا و آرام و با وقار ... مهربان و لطیف و بزرگ

خدا کجایی ؟ در مهربانی هایت را به روی من نبند